Een oproep doen voor lezersvragen blijft spannend. Hoeveel zullen er binnenkomen? Zijn het vragen die ik wil of kan beantwoorden? En vooral: zijn het vragen die ook voor andere lezers interessant kunnen zijn?
Jullie hebben me aangenaam verrast met zoveel vragen. Zo veel zelfs dat ik besloten heb er een reeks van te maken. Hier is deel 1 van "Vragen(v)uur"!
Als je een schrijfmisser kon terugdraaien, welke zou dat dan zijn?
Ik zou Ik zen (2022) anders hebben aangepakt. Het was een doe- en denkboek waarmee ik de lezer wilde triggeren om actief op zoek te gaan naar een persoonlijke formule om meer rust te krijgen en te bewaren. Ondanks heel wat berichten op sociale media had niet iedereen dat zo begrepen en eerlijk gezegd schortte er ook wel één en ander aan de layout. Ik sta nog steeds achter het concept, al had de uitvoering anders gekund. Het leuke is dan weer wel dat ik veel van mijn voorbereiding kon gebruiken voor Stress Congres, de opleiding die ik in 2024 op het werk gaf. Daardoor bleef ik niet met een slecht gevoel zitten.
Welk boek of welke scène was emotioneel het moeilijkst om te schrijven?
Dat was ongetwijfeld Rune (2021), een boek dat over zelfdoding gaat. Ik schreef het naar aanleiding van de zelfdoding van iemand binnen de scoutsfamilie en merkte dat ik het moeilijk had om er mee naar buiten te komen. Deels omdat ik niet de indruk wilde wekken profijt te halen uit andermans leed, deels ook omdat ik niemand de indruk wilde geven dat zij of hij een personage uit het boek was. Al zijn een aantal personages wel geïnspireerd door bestaande personen.
Het schrijven zelf was een emotionele rollercoaster. Sommige scènes kon ik alleen in kleine stukjes schrijven, met pauzes tussendoor om weer op adem te komen. Het verhaal vroeg om eerlijkheid en rauwheid, maar ik wilde tegelijk respectvol blijven tegenover iedereen die ooit met zelfdoding is geconfronteerd. Daardoor is het manuscript van Rune erg lang op mijn bureau blijven liggen. Na enkele jaren rusten heb ik het grotendeels herschreven en was ik er wel klaar voor om het met de wereld te delen.
Voor wie interesse heeft: Rune is opnieuw beschikbaar, in digitale vorm. Meer informatie vind je in de publicatiesectie.
Is dit verhaal van bloggen en 2 kortverhalen per jaar schrijven op termijn vol te houden?
Ik dacht eind 2024 dat het qua schrijfdrukte goed te combineren zou zijn, maar dat blijkt toch niet het geval. Het volschrijven van sociale media vraagt namelijk ook best wat tijd. Voor 2025 maak ik er een erezaak van om het zomerverhaal en het kerstverhaal te publiceren én wekelijks te bloggen (al las ik misschien een zomerstop in - het staat op de agenda voor de volgende wandelvergadering). Voor 2026 moet ik eens diep nadenken waarvan ik prioriteiten wil maken.
Ik merk dat, sinds ik op Instagram een aantal boekenlezers volg, mijn verlanglijstje is ontploft. Omdat je maar één ding tegelijkertijd kunt doen, zullen er keuzes moeten worden gemaakt. Maar voor nu ligt het zwaartepunt dus nog op wekelijks bloggen en het kerstverhaal in orde krijgen. Je leesvoer voor 2025 is gegarandeerd!
Aan welk van je verzonnen personages ben je het meest verknocht?
Daar moest ik niet (lang) over nadenken! Emilie Hartman, het hoofdpersonage uit Aprilse Grillen (2012) en Wortels van Cement (2013). Er zijn of waren veel raakvlakken tussen mij en Emilie. Koppigheid, om er maar eentje te noemen. Al lijken al mijn vrouwelijke hoofdpersonages daar wel expert in te zijn.
Ik kreeg naar aanleiding van het kerstverhaal van 2024, Hilsen fra Norge, de vraag of er ooit een vervolg zou komen op de Hartman-reeks (wie de link niet heeft gelegd, moet alles maar eens herlezen). Ik denk het niet. Emilie en ik zijn allebei andere wegen ingeslagen. Er zit een te groot gat tussen de Emilie van toen en hoe ik haar nu zou willen opvoeren. Het voelt een beetje als een oude vriend die je uit het oog bent verloren. Je koestert de herinneringen, maar weet ook dat jullie beiden veranderd zijn. De draad oppikken is dan moeilijk. Maar ik vond het wel een leuke gimmick om Emilie opnieuw (virtueel) in Noorwegen te laten opduiken.
Spring je voor je volgende kortverhaal mee op de kar van de auteurs die playlists maken?
Ik ben daar al lang op gesprongen! Je kunt de lijst, goed voor bijna 8 uur muziek, beluisteren op Spotify. Ik heb tijdens het schrijven van De sleutel zoveel muzikale pareltjes ontdekt, dat ik ze echt wilde delen. Het is niet zo dat de nummers vermeld worden in het verhaal, het is eerder voor de sfeerschepping. Wie me al (heel) lang volgt, weet dat Agnes Obel sowieso vaak aanwezig wanneer ik schrijf. Both sides now van Joni Mitchell is tijdens het schrijven van De sleutel grijs gedraaid.
Voor het kerstverhaal is het een beetje zoeken om het juiste soort muziek te pakken te krijgen, maar ik heb nog wel even om daar werk van te maken.
Benieuwd naar volgende week?
Ik ook! Ik loop namelijk al dagen te malen over deze vraag: "Als je je werk zou moeten beschrijven als een gerecht, wat zou het dan zijn?". Iemand een suggestie?