Een tijdje geleden kreeg ik de vraag: "Op je vorige blog, 'Gewoon E', schreef je regelmatig over je werkdag. Neem je ons ook eens mee naar een dag in schrijversland?" Grappig genoeg zat dat idee al in mijn hoofd toen de vraag binnenkwam. Omdat schrijven zich vooral voor en na de gewone werkdag afspeelt en dus erg gefragmenteerd gebeurt, koos ik ervoor om niet één dag, maar een volledige week te schetsen. Ik begon aan mijn dagboek op zaterdag 19 april en hield het, tot mijn grote verbazing, erg goed vol.
Zaterdag 19/04
Om 5.55 uur trek ik mijn loopschoenen aan. Sinds enkele weken loop ik weer, na jaren stilgelegen te hebben. Ik heb geen vast rondje; tijdens de eerste meters vraag ik me telkens af of het die dag zal lukken, en pas daarna bepaal ik mijn route. Eén prangende vraag spookt door mijn hoofd: "Moet ik het kerstverhaal herschrijven naar de tegenwoordige tijd?"
Eerder deze week wierp ik nog een laatste blik op het zomerverhaal en merkte hoe vlot die tegenwoordige tijd leest. Een paar kilometer later hak ik de knoop door: er wordt herschreven!
Eenmaal thuis rond ik relatief snel de nieuwsbrief af, die volgende week wordt verstuurd. Gelukkig heb ik de onderwerpen al in de loop van de maand verzameld. Ik maak meteen reclame voor het zomerverhaal en besef dat ik dringend werk moet maken van het webformulier waarmee lezers kunnen bestellen. Dat stel ik uit tot zondag.
De rest van de voormiddag vul ik met huishoudelijke taken. Er worden boodschappen gedaan en gepoetst. Onze poetsvrouw had tijdens de schoolvakantie geen opvang voor haar kinderen, waardoor ze deze week niet kon komen. Mijn agenda zit al aardig vol en dus mag het stof lekker blijven liggen.
In de vroege namiddag plan ik alvast de posts die in de loop van de volgende week op sociale media verschijnen. De post van maandag neem ik meteen mee tijdens het schrijven van een blog. De meeste andere berichten plan ik standaard een week op voorhand in. Vaak komen er nog extra ideeën voorbij gedurende de week; die ik "manueel" post.
Over bloggen gesproken: ik stort me op 'Vragen(v)uur - deel 3'. Die blogpost lees je volgende week. De voorbereiding was eenvoudig, dankzij de vragen van lezers. Terwijl ik enthousiast typ, struikel ik soms over mijn eigen vingers omdat ik te snel wil werken. Toch lukt het uiteindelijk om een vlotte tekst neer te zetten. Na het plannen van de blog zorg ik voor kernwoorden en de nodige SEO-instellingen, zodat lezers de blog makkelijk vinden via zoekmachines. Tot slot maak ik een afbeelding voor de socials, schrijf er een korte tekst bij en plan ook die in. Voor mijn persoonlijke Facebookprofiel, waar plannen niet kan, stuur ik mezelf een mailtje met de inhoud; dat belandt de ochtend van publicatie in mijn mailbox.
Dan volgt het herschrijven van het kerstverhaal naar de tegenwoordige tijd. Ik overweeg om de hulp van artificiële intelligentie in te roepen. Hoe moeilijk kan het zijn om van "was" "is" te maken? Poepsimpel, ontdek ik al snel. Het wordt echter ingewikkelder bij flashbacks, waar het taalmodel compleet van in de war raakt. Manuele arbeid dus, waar ik heel wat uurtjes zoet mee ben. Ik bespeur een aantal incongruenties met gedachtenstreepjes en puntkomma's, maar laat dat voorlopig zo. Zodra ik me door de 16.000 woorden heb geworsteld, voel ik de aandrang om de hoofdstukken te hernoemen. Met dank aan het laatste album van Daan bestaat elke hoofdstuktitel nu uit één woord. (Ik heb de link pas achteraf gelegd, maar vind het wel een leuke ontdekking.)
Deze week hebben we trouwens nog eens een maaltijddoos van Foodbag. Heel blij met de duidelijke handleiding, zodat ik niet al te veel hoef na te denken tijdens het koken.
's Avonds probeer ik nog wat te lezen, maar eigenlijk zit mijn hoofd vol. Ik kijk mee naar een aflevering van Severance (ja, heel soms kijk ik wel tv) en haak ondertussen verder aan een truitje. In mijn dagboek noteer ik nog dat ik een teek vond die zich in de bovenkant van mijn borst had vastgezet.
Zondag 20/04 (Pasen)
Na mijn vertrouwde ochtendroutine zet ik om 5.30 uur de laptop op. Naast me staat een dampende tas thee. Mijn agenda is ietwat verstoord doordat het zwembad gesloten is vanwege de feestdag. Normaal gezien ga ik zwemmen rond 8.30 uur en maak ik daarna een wandeling. Vandaag wordt er niet gezwommen, maar waarschijnlijk wel iets langer gewandeld.
Mijn eerste wapenfeit van vandaag is het plaatsen van een story op sociale media, geïnspireerd door de Påskekrim-reclame van Hebban. Vervolgens buig ik me over een tekst van iemand die haar biografie wil neerpennen. De inhoud is pittig en vraagt om zorgvuldige feedback qua taal, inhoud en vorm.
Aansluitend start ik met het bestelformulier voor het zomerverhaal, dat vrijdag via de nieuwsbrief wordt aangekondigd. Zoals altijd neemt dat meer tijd in beslag dan voorzien. Halverwege bedenk ik plots dat ik zeker niet mag vergeten een reclamemail te sturen naar lezers van het vorige zomerverhaal en het kerstverhaal. Ik krabbel het vluchtig neer, maar bij controle blijkt het gelukkig al in Todoist ingepland te staan. Zonder mijn digitale takenlijst zou ik reddeloos verloren zijn! Nu ik toch bezig ben, bereid ik de mail alvast voor en sla hem op bij mijn concepten.
Hierna trek ik mijn wandelschoenen aan en start een Noors luisterboek (alweer dankzij Påskekrim). Ik zet de snelheid iets lager, want mijn Noors is nogal roestig en heeft wat extra oefening nodig. Na een uur schakelt mijn brein uit en wissel ik het luisterboek voor Spotify-muziekjes. Thuis heeft de droogkast ondertussen hard gewerkt en kan ik verder met strijken en opvouwen.
Rond de middag haal ik bij de lokale bloemenboer het boeket op voor oma en opa, waar we gaan eten. Na het middageten ga ik verder met het kerstverhaal. Omdat het al late namiddag is, neemt dit werkje de rest van mijn dag in beslag. Sommige hoofdstukken blijken nog te kort en hebben extra aandacht nodig. Later op de avond denk ik via een mindmap op papier na over de definitieve titel. Deze manier van werken vind ik prettig. (Een klein nadeel: ik moet belangrijke inhoud op tijd overtypen, anders kan ik mijn eigen geschrift niet meer lezen.) Drie kanshebbers liggen klaar om een nachtje over te slapen.
Maandag 21/04 (Paasmaandag)
Ik kom wat trager op gang dan gewoonlijk, en dat is helemaal oké – het is tenslotte een vrije dag. Na mijn ochtendroutine plaats ik een post op mijn persoonlijke Facebookpagina om te melden dat er een nieuwe blog verschenen is. Uit de berichten die ik nadien ontvang, blijkt dat de Vragen(v)uur-serie goed aanslaat. Mensen zijn toch nieuwsgierige wezens!
Daarna trek ik mijn loopschoenen aan. Mijn plan is om eerst degelijk op te warmen en vervolgens traag te lopen. Het begin loopt vlot: ik wandel ruim twee kilometer en begin dan te joggen. Helaas beslist Spotify om enkel aanstekelijke nummers af te spelen. Ondanks herhaalde pogingen om mijn tempo te drukken, merk ik aan het eind dat ik sneller ben gegaan dan gehoopt. Ik pers er zelfs nog een (te lang) spurtje uit en loop een persoonlijk record. Tijdens het uitwandelen – met hier en daar een vrolijk huppelpasje, nog steeds dankzij Spotify (zoek The Great Song Of Indifference van Bob Geldof maar eens op) – besluit ik de drie mogelijke titels voor het kerstverhaal te schrappen. Voorlopig geen definitieve titel dus. We take a break.
Eind mei plan ik de laatste revisie. Tegen dan heeft alles voldoende kunnen bezinken. Vroeger zal sowieso niet lukken: binnenkort werk ik 90% in loondienst – een halve dag extra op woensdag – en dat vraagt enige aanpassing van de planning. (Op eigen vraag, dus ik mag niet klagen.)
Na het lopen lees ik de blog na die volgende maandag online komt. Ik lees altijd twee keer na: de eerste keer meteen na het schrijven en opnieuw vlak voor publicatie. Omdat het vandaag goed uitkomt – en er een drukke week aankomt – doe ik dat nu al.
Daarna volgt het onvermijdelijke: de administratie. Mailtjes bijwerken, documenten klasseren... dat soort dingen. Ook werk ik verder aan de blogplanning voor de komende maanden. Mei stond al vast, en nu ook juni. Al is er altijd ruimte om te schuiven.
Tussen het plannen door begint een ander idee steeds meer vorm te krijgen: sinds mijn bezoek aan Nancy Brands ben ik jaloers op haar schrijfplek. Ik speel al een tijd met het idee om de slaapkamer van onze dochter in te palmen en mijn bureau daarheen te verhuizen. (Voor alle duidelijkheid: ze woont samen met haar vriend en slaapt zelden nog thuis. We willen het vaste bed vervangen door een kastbed, mijn bureau ruilt van plaats met het hare – veel verandert er dus niet.)
Gewapend met pen, papier en een meetlint ga ik aan de slag. Het echte puzzelwerk volgt later; eerst voert de heer des huizes een vergelijkende studie uit naar kastbedden. (Het plan is om zo snel mogelijk te verhuizen zodat ik eindelijk aan mijn roman kan beginnen.)
Ik gun mezelf een korte pauze en verdwijn in een boek. Pas anderhalf uur later kom ik er weer uit. Een goed boek dus. Wanneer ik het in de kast zet, moet ik wat herschikken. Ik klasseer op familienaam van de auteur, wat ertoe leidt dat er nu twee boeken met roze ruggen naast elkaar staan – jammer genoeg in tinten die absoluut niet bij elkaar passen.
Net voor het eten komen enkele vrienden langs om tulpen te plukken in onze achtertuin. Ik ga zelf niet mee, maar trek naar het zwembad van Ekeren. Drie zwemmers, vier badmeesters – wat een luxe. Ik zwem een record op de 750 meter.
De rest van de dag kabbelt rustig verder. Tijdens het zwemmen kreeg ik een idee voor een cadeautje dat ik zaterdag wil afgeven, en dat werk ik verder uit. Daarna brei ik voort aan het truitje. Hopelijk raakt het klaar tegen vrijdag (personeelsfeest), al vrees ik dat het krap wordt. De dag eindigt in de zetel, met Muts de kat op schoot. Ik ben klaar voor een gekke werkweek!
Dinsdag 22/04
Vandaag staat er een halve dag opleiding in Kuurne gepland. Omdat Google me perfect kan vertellen hoelang ik minstens onderweg zal zijn, en ook een gokje waagt op de maximale duur – maar geen idee heeft van de eerste werkdag na een vakantie – vertrek ik al om 6 uur. Dat blijkt een veilige gok: ik kom ruim te vroeg aan. Geen probleem, want Komoot toont me een fijne wandeling in de buurt. De zon schijnt, ik heb zeeën van tijd, het leven is mooi.
Tijdens de opleiding word ik "gekoppeld" aan een interessante jongeman. 23, ambitieus en met honderd dingen tegelijk bezig. Ik neem me voor hem op de een of andere manier in mijn roman te verwerken. (Meer vertel ik niet – privacy, weet je wel.)
Hij raadt me nog een mooi wandeltoertje aan voor na afloop. Een halfuurtje stappen, ideaal om onderweg mijn boterhammen op te eten. Daarna kruip ik – bijna letterlijk – terug naar huis. De terugrit duurt dubbel zo lang als de heenweg en ik stap geradbraakt uit de auto. Mijn rug had al te lijden onder de stoelen van de opleiding en dat is er duidelijk niet beter op geworden.
Mijn plan om nog wat werk voor het werk te verzetten, wordt snel bijgesteld: ik beland in de zetel. Tijdens de wandeling had ik nog leuke foto’s genomen, die ik ondertussen op sociale media plaats. Ik had mezelf voorgenomen om enkel nog schrijfgerelateerde content te delen op Instagram en Facebook, maar met wat creativiteit is de link meestal snel gelegd.
's Avonds lees ik verder in een boek dat me verrassend goed bevalt – altijd leuk als je verwachtingen worden overtroffen. Daarna bekijk ik de planning voor woensdag. Zoals eerder geschreven werk ik binnenkort 90% in loondienst, en dat betekent een halve dag extra op woensdag. Meestal is dat in de voormiddag, maar de komende twee weken ben ik in de namiddag op post. Dat maakt het plannen van mijn ochtendactiviteiten iets ingewikkelder, zeker omdat ik op tijd op het werk moet zijn. Ik stel het gepuzzel uit tot woensdagochtend.
In mijn mailbox vind ik nog een leuke verrassing: een mail van een jongedame die me wil interviewen voor een schoolproject. Ze moet iemand spreken die creatief bezig is en kent me via haar mama. Grappig hoe de cirkel rond lijkt: ooit deed ik mezelf een interview met de heren van De Nieuwe Snaar cadeau – mét frietjes tijdens het gesprek!
Woensdag 23/04
Na mijn yoga-oefeningen besluit ik naar de atletiekpiste van Stabroek te trekken. Eerder deze week zag ik mooie foto's op Facebook passeren, en joggen met uitzicht op tulpen klinkt best aanlokkelijk. Al na twee rondjes ben ik iets minder enthousiast. Ooit voelde ik me nog een echte atleet omdat ik op een piste liep, nu weet ik: dit worden vijf kilometers op karakter. Road to nowhere, weet je wel. (Ik loop uiteindelijk sneller dan zaterdag en zet dus een nieuw record neer.)
Na het lopen neem ik nog wat leuke foto's en beland vervolgens in de ochtendfile in Stabroek, waar het volgens mij altijd aanschuiven is. Thuis wacht een verkwikkende douche, waarna ik mijn schrijfingangen van Geertje Couwenbergh bijwerk. Ik loop een paar dagen achter en dat vraagt wat tijd. Met voldoening zet ik een punt achter mijn stukje van dag 266, met als onderwerp klaproos.
Een tijdje geleden werd ik gecontacteerd door een hobbyclub met de vraag of ik enkele sessies creatief schrijven wilde geven. Na wat heen-en-weer gemail blijkt dat er weinig marge zit op hun planning: telkens op dinsdagavond, van 20.00 tot 22.00 uur. Hoe leuk het voorstel ook klinkt, ik besluit er niet op in te gaan. Mijn dagen beginnen vroeg en eindigen ook vroeg. Meestal lig ik rond 21.15 uur al in bed. Ik weet uit ervaring dat je na een avond lesgeven nog met een flinke dosis adrenaline in je lijf zit. 22.00 uur, plus de verplaatsing en dan nog de tijd die ik nodig heb om te kunnen landen: dat is vragen om problemen op woensdag. Keuzes maken blijft soms lastig.
Tussendoor begin ik al aan mijn lijstje met gelezen boeken van deze maand. Meestal wacht ik daarmee tot de laatste dag, maar met reeds 22 boeken op de teller typ ik nu al de titels, auteurs en quoteringen uit. Het is een fijne leesmaand aan het worden, met een paar aangename verrassingen. Wat opvalt: ik lees dit jaar duidelijk meer literatuur en minder thrillers, en dat bevalt me eigenlijk beter.
Daarna is het tijd om naar het werk te vertrekken. Er staan een paar kennismakingsgesprekken met jobstudenten gepland. Geen enkele van hen daagt op, wat best frustrerend is. Ik ben immers speciaal voor hen naar Brasschaat gereden. Hopelijk gaat het volgende week beter, want anders moet ik nog op zoek naar andere kandidaten.
's Avonds stel ik een leesplan op. Er staan nog ongeveer dertig boeken op mijn verlanglijst: een samenstelling van eigen boeken, bibboeken, luisterboeken en e-boeken uit mijn Kobo-abonnement. Ik lijst alles op en bepaal in welke volgorde ik ze wil lezen. Eigenlijk weet ik niet waarom ik dit doe of wat het nut ervan is, maar het geeft me een gevoel van overzicht en dat vind ik wel prettig.
Donderdag 24/04
Vandaag is er geen tijd voor bijberoepwerk. Wel een boeiende dag, met enkele rondleidingen voor leerlingen uit het buitengewoon secundair onderwijs, om hen te laten kennismaken met een maatwerkbedrijf. Ik geniet (meestal) ontzettend van die bezoekjes en de groepen van vandaag waren werkelijk voorbeeldig. (Shout out to BUSO Kristus Koning.)
Soms zie ik een paar jaar na zo’n rondleiding een leerling terug opduiken als stagiair op de groendienst of op infra. En in het beste geval worden ze op termijn collega’s. Dat is dan helemaal geweldig.
Ook altijd fijn: tijdens zo’n rondleiding komen onze eigen mensen vaak vragen welke school er op bezoek is (ik heb zo mijn vaste klanten die jaarlijks langskomen). Als het dan toevallig “hun” vroegere school is, worden er leuke babbeltjes gedaan.
Ik krijg vaak als feedback dat ik heel boeiend en enthousiast kan spreken en goed connectie kan maken met de leerlingen. En zo is er toch nog één of andere link met het vertellen van verhalen.
Door het slechte weer is de man des huizes laat thuis en mijn energiepijl is ook niet echt wat het moet zijn. Een rustige avond in de zetel dus (en dat haakwerk raakt echt niet meer af tegen morgen, dat mag lekker in zijn mandje blijven liggen).
Vrijdag 25/04
Mijn ochtendwandeling begint iets na vijf uur. Het duurt niet lang voor mijn brein alweer op volle toeren draait. Plots schiet me te binnen dat er misschien nog een los eindje zit in De sleutel, het zomerverhaal. Terwijl ik verder wandel, probeer ik me enkele details te herinneren. Tot mijn lichte ergernis merk ik dat ik vooral het kerstverhaal helder voor de geest kan halen. Het manuscript van De sleutel zit diep weggestopt.
Al wandelend stuur ik een mail naar mezelf, met een korte beschrijving van waar ik vermoed dat het probleem zit. Uit ervaring weet ik dat ik op zulke momenten beter iets meer uitleg geef dan alleen één cryptisch woord. Dat zorgt meestal voor meer verwarring dan voor opheldering.
Bij thuiskomst heb ik jammer genoeg niet genoeg tijd om het na te kijken. Gelukkig is er op het werk voldoende afleiding: er staat opnieuw een rondleiding ingepland, deze keer voor leerlingen van BUSO Zonnebos (die zo lief zijn om een cadeautje mee te brengen). Aangezien ze zowel de afdeling Ploegsebaan als de afdeling Park willen bezoeken, ben ik daar een groot stuk van de voormiddag mee bezig.
In de namiddag vieren we met het hele bedrijf lentefeest. Lekker eten en fijn babbelen met collega’s onder een stralende zon, en dat allemaal tijdens de werkuren... Wat een fijne job heb ik toch.
Het nadeel van al dat socializen is dat ik ’s avonds compleet overprikkeld ben. Alles in mijn lijf roept om rust, maar mijn hoofd is nog druk bezig met indrukken verwerken en nadenken over wat ik met bepaalde informatie kan of moet doen. Informele gesprekken leveren vanuit opleidingsstandpunt vaak een schat aan informatie op, maar mijn brein schakelt niet automatisch uit bij het uittikken.
(Fun fact: op een bepaald moment hoor ik All I Want For Christmas van Mariah Carey door de boxen knallen. Zo gek is het dus blijkbaar toch niet om op dit moment aan een kerstverhaal te werken.)
Toch dwing ik mezelf om het manuscript van De sleutel te openen en het verticaal na te lezen. Het losse eindje blijkt gelukkig een hersenspinsel te zijn, mogelijk iets dat in de eerste versie stond, maar sneuvelde tijdens het herschrijven. Ik slaak een zucht van opluchting.
Nu ik toch de laptop op schoot heb, besluit ik verder te zoeken naar een geschikt notitieboekje. Om een of andere reden heb ik in mijn hoofd gestoken dat ik "de nieuwe roman" anders wil aanpakken en veel meer met de hand wil uitschrijven dan gebruikelijk. Niet meteen het manuscript, maar vooral het plot, de tijdlijnen, de settings en de karakters.
Ik ben al enkele dagen op zoek naar een reclame die ik eerder te pas en te onpas op Instagram zag opduiken, maar nu dus plots niet meer. Zoals dat gaat: je krijgt meestal reclame op het moment dat je het niet nodig hebt, of nét nadat je iets gelijkaardigs hebt gekocht.
Woensdag zette ik alles op alles: ik surfte naar websites van notitieboekjes, zocht op Instagram naar accounts die notitieboekjes verkopen of tonen, bekeek YouTube-filmpjes van influencers die laten zien hoe zij hun bullet journals inrichten. Mijn doel was duidelijk: de cookiemachine in gang zetten in de hoop alsnog de juiste reclame terug te krijgen.
- Dag 1: geen resultaat.
- Dag 2: geen resultaat (en eerlijk gezegd begon mijn geduld al flink op te raken).
- Dag 3, vandaag: na tien minuten duikt de reclame eindelijk op in mijn berichtenstroom. Ik maak een zittend vreugdedansje en surf naar de website van het bedrijf.
Helaas blijkt de site erg onhandig in gebruik en zijn de schriftjes niet zo praktisch als ik me had voorgesteld. De prijs is oké, maar ik ben niet overtuigd. Het wordt dus plan B, waarover ik later nog uitgebreid zal bloggen.
In mijn mailbox vind ik mijn eigen nieuwsbrief, die vannacht werd verzonden. Het blijft bevreemdend om mail van jezelf te krijgen. Daarnaast zie ik dat ik via mail en Facebook suggesties heb gekregen voor een andere, betrouwbare fotograaf. Leuk! (Wie dit stukje niet begrijpt, moet zich gewoon inschrijven voor de nieuwsbrief.)
Met een tevreden gevoel klap ik de laptop dicht. Ik heb een week trouw mijn dagboek bijgehouden. Het was bijzonder om bewust stil te staan bij alles wat ik deed, zowel op schrijfvlak als daarbuiten. Soms voelde het alsof er amper iets gebeurde, soms leek alles tegelijk te komen. Maar net die kleine momenten, tussen het werken, wandelen, lezen en schrijven door, maken het leven als amateur-schrijver zo waardevol!