Sophie was onderweg naar de wekelijkse markt toen ze een telefoontje kreeg van Jeanne Hardy. Het was rustig in de stad; sinds het vroege ochtenduur viel de regen met bakken uit de hemel en af en toe weerklonk er een donderslag in de verte. Sophie hoefde niet persé boodschappen te doen; ze was enkel benieuwd naar hoe het met Olivier en zijn gezin ging. Maar het gesprek met Jeanne Hardy maakte dat ze haar planning snel veranderde.
"Hallo, Jeanne," antwoordde Sophie, nieuwsgierig naar de reden van het telefoontje.
"Sophie, ik heb iets gevonden tussen de spullen van mijn vader. Een brief die ik nog nooit eerder heb gezien. Kan je meteen langskomen?" Jeanne klonk opgewonden.
"Ja, natuurlijk. Ik kom eraan," zei Sophie, terwijl ze rechtsomkeer maakte en in de richting van Jeannes huis liep.
Eenmaal bij Jeanne aangekomen, schudde Sophie haar paraplu uit en hing ze haar natte jas op aan de kapstok. Jeanne stond al klaar met de brief in haar hand. "Hier, lees dit”, was het enige wat ze zei.
15 oktober 1720
Mijn dierbare Marie,
Als je deze brief leest, dan heeft het lot ons van elkaar gescheiden. Mijn hart huilt bij de gedachte dat ik je niet meer zal zien opgroeien, niet meer jouw moeder zal kunnen zijn. Maar weet, mijn liefste kind, dat ik alles heb gedaan om jou en onze erfstukken te beschermen.
De tijden zijn duister en ons kasteel is niet langer veilig. Vijanden naderen en onze schatten zijn in groot gevaar. Daarom heb ik besloten onze meest kostbare bezittingen te verbergen, opdat ze niet in verkeerde handen vallen. Deze juwelen, door generaties heen verzameld, zijn niet slechts materiële objecten; ze zijn de dragers van onze familiegeschiedenis, van onze liefde, vreugde en verdriet.
Luister goed naar mijn woorden, mijn kind, want zij zullen je leiden naar wat rechtmatig van ons is.
Zoek de sleutel. Deze is verborgen in de holte van de oude eik op ons landgoed, de boom die je grootvader ooit plantte. De sleutel is speciaal gemaakt om het geheime luik in het jachthuis te openen. Ga naar het jachthuis en zoek de stenen muur met de inscriptie van ons familiewapen. Dit wapen bevat aanwijzingen over welke stenen je moet verwijderen om de geheime onderaardse gang te vinden.
Volg de gang naar de kamer die onze familie eeuwenlang gebruikte om zich te beschermen. Hier, achter het wapenschild van de familie vind je een verborgen nis.
In deze nis zul je een met fluweel beklede kist vinden. Open het voorzichtig. Binnenin liggen de juwelen: de robijnrode ketting, de smaragdgroene ring, de diamanten tiara, de parelarmband, de blauwe saffieren oorbellen en de gouden camee broche. Elk stuk draagt een deel van onze geschiedenis, onze ziel. Koester ze, zoals ik heb gedaan.
Marie, ik hoop dat je deze woorden nooit hoeft te lezen, dat we elkaar in dit leven weer zullen zien en dat ik je zelf alles kan vertellen. Maar als het noodlot toeslaat, weet dan dat ik van je houd met heel mijn hart. Wees moedig, wees sterk, en bescherm onze erfenis.
Met al mijn liefde,
Je moeder
P.S. Vergeet nooit, mijn liefste, dat ware kracht in liefde en wijsheid ligt. Vertrouw op je hart en op de lessen die ik je heb geleerd. Je bent sterker dan je denkt en dapperder dan je ooit zult weten.
"Ik begrijp niet dat niemand ooit de link heeft gelegd. We hebben eeuwenlang op de verkeerde plek gezocht," zei Jeanne, haar ogen groot van de adrenaline
Sophie knikte enthousiast. "Laten we meteen gaan kijken!"
Maar Jeanne schudde het hoofd. "Gezien het slechte weer lijkt het me verstandiger om nog een dag te wachten. Die juwelen liggen er al 300 jaar. Eén dag extra maakt weinig verschil. Het zal morgen wel beter zijn."
"Je hebt gelijk. Maar ik heb morgen afgesproken met vrienden die op doorreis zijn en een tussenstop maken in Bordeaux." Sophie probeerde haar teleurstelling te verbergen.
“Twee dagen dan”, lachte Jeanne Hardy. “Het komt wel goed, Sophie. Ga iets leuks doen, je ziet eruit alsof je het kunt gebruiken.”
Sophie wandelde opgetogen terug naar de gîte en werd onderweg ingehaald door de bestelbus van Jules, die haar een lift aanbood.
"Het werk ligt stil door de regen. Ik dacht dat ik beter naar huis kon komen."
Sophie knikte. Ze wist niet goed hoe ze over Floris moest beginnen, dus vertelde ze maar eerst over haar bezoek aan Jeanne Hardy. "Ik wilde meteen gaan zoeken, maar Jeanne stelde voor om tot morgen te wachten vanwege het weer."
"Dat klinkt verstandig. Het is niet echt weer om buiten te zijn."
"Dat weet ik wel, maar ik voel me zo ongeduldig. Ik wil dit mysterie oplossen."
Jules streek voorzichtig door haar haren. "Morgen is er nog een dag, Sophie. We lossen het wel op."