Sophie werd gewekt door het geluid van haar telefoon. Ze opende haar ogen en zag dat Jules een berichtje had gestuurd.
“Sorry dat ik niets meer van me heb laten horen. Veel noodklussen gedaan. Hoe gaat het met je voet en de zoektocht?”
Ze glimlachte en tikte snel een antwoord.
“Goedemorgen! Allebei goed. Ik heb een interessante ontmoeting gehad. Wist jij dat Jeanne Hardy een afstammelinge is van de markiezin? Zin om vanavond bij mij te eten, zodat we kunnen bijpraten?”
Ze zag dat Jules onmiddellijk een berichtje terug typte.
“Misschien beter iets gaan drinken? Dan blijven we onder de radar van mijn moeder ;-) ”
Sophie grinnikte en voelde zich een beetje puberaal.
“Deal. Ik kijk er naar uit. Hoe laat spreken we af?”
“Rond 20.00 uur bij Café des Sports?”
Ze stuurde een duimpje terug en besloot dat ze net zo goed uit bed kon komen en zich klaarmaken om naar de markt te gaan. De vorige avond had ze Madame Laurent gevraagd of ze haar fiets opnieuw mocht lenen. Haar voet voelde een stuk beter aan, maar ze vertrouwde het zaakje toch niet genoeg om het hele stuk te lopen.
—
Het was weer erg druk op de markt. Sophie liep meteen door naar de stand van Olivier. Ze keek er naar uit verder bij te praten, maar schrok toen ze zag dat hij er nog vermoeider uitzag dan de vorige keer.
"Olli, hoe gaat het?" vroeg Sophie bezorgd.
Olivier zuchtte diep. "Claire en de kinderen zijn ziek geweest en ik heb lange dagen gemaakt. Er zijn ook spanningen thuis... We hebben het gewoon te druk."
“Heb je een helpende hand nodig op de boerderij? Ik zit er niet mee om een dagje fysieke arbeid te leveren. Al dat luieren gaat op de duur stevig vervelen.”
Ze knipoogde en probeerde het te laten klinken alsof Olivier haar een dienst zou bewijzen in plaats van andersom. Olivier aarzelde even en knikte toen langzaam. “Dat zou geweldig zijn. De zus van Claire komt vrijdag op bezoek en onze hulp heeft vakantie. Je bent meer dan welkom. Bedankt, Sophie.”
“Geen probleem. Ik ben er graag voor jullie.”
Of toch voor jou, dacht ze er een beetje zuur bij. Olivier moest niet weten dat ze geen al te beste indruk had van zijn vrouw. In feite wist Sophie niet eens hoe dat kwam. Maar misschien zou dat na vrijdag anders zijn; ze veronderstelde dat zij en Claire toch even zouden kennismaken. Sophie noteerde Oliviers telefoonnummer en adres, zodat ze op een rustiger moment verder konden afspreken.
“Maar ik kom je wel ophalen en breng je weer naar huis”, zei Olivier stellig.
Sophie grinnikte. “Met je bestelbus?”
Olivier keek haar verward aan en Sophie besefte dat hij de grap niet begreep. "Ja, met de bestelbus," antwoordde hij serieus.
"Dat klinkt goed," reageerde Sophie met uitgestreken gezicht, terwijl ze een mentale notitie maakte dat sommige grappen enkel voor insiders waren.
—
‘s Avonds deed Sophie een poging om zich casual, maar stijlvol te kleden. Terwijl ze naar het Café des Sports fietste vroeg ze zich af of Jules haar inspanning zou opmerken. Hij leek haar niet het type man dat daar oog voor had. Maar wat voor type was hij dan wel?
Jules stond al op haar te wachten voor het café. "Hé Sophie, goed je te zien," groette hij enthousiast.
"Jij ook, Jules," antwoordde ze terwijl ze hem een vriendelijke knuffel gaf.
Ze gingen naar binnen, bestelden drankjes en zochten een rustig tafeltje.
“Dus je bent bij Jeanne geweest?”, begon Jules het gesprek.
Sophie knikte en vertelde hem over haar ontmoeting met Monsieur Marrain en haar afspraak met Jeanne Hardy. Ze boog zich wat meer naar Jules toe en liet hem de foto van de kaart zien, die de sleutel zou zijn tot de oplossing van het mysterie. Jules luisterde aandachtig, duidelijk gefascineerd door Sophies relaas. Hij beloofde haar informatie niet verder te vertellen en deed teken naar de waard, die meteen twee nieuwe drankjes bracht.
“Hoe gaat het nu verder?”
“Je doet net alsof het Netflix-serie is”, riep Sophie uit. Gelukkig trok niemand zich daar wat van aan. “Ik ga morgen opnieuw naar de bibliotheek. Zien of ik daar materiaal kan vinden waarmee ik de kaart beter begrijp. En dit weekend gaan we samen op pad?”
“Die afspraak herinner ik me, ja. Maar alleen als je voet écht beter is.”
“Hij zal wel moeten”, stelde Sophie. “Vrijdag ga ik Olivier helpen op de kaasboerderij.”
“Oh”, reageerde Jules lauw. “Het ex-vriendje.”
Sophie gaf hem een por. “Het getrouwde ex-vriendje met vier kinderen. Zie het als een werk van barmhartigheid.”
“En je bent helemaal niet nieuwsgierig naar zijn vrouw?” Jules wierp Sophie een geamuseerde blik toe.
“Misschien een beetje dan”, gaf ze mokkend toe. “Al weet ik nu al zeker dat het niet mijn type is.” Ze schaterde het uit toen ze Jules’ verraste blik zag.