Op zaterdagochtend werd Sophie al vroeg opgehaald door Olivier. Samen reden ze naar de kaasboerderij van de familie Maleux. De zon kwam net op en de lucht was fris en helder. Bij aankomst op de boerderij bewonderde Sophie het prachtige uitzicht.
“Hier, trekt dit maar aan in plaats van te dagdromen”, zei Olivier gemaakt streng. Hij gaf haar een werkpak en een haarnetje aan en wees Sophie de weg naar het toilet. Snel kleedde ze zich om, waarbij er ze er op lette de bretellen goed aan te trekken.
“Het eerste wat we moeten doen, is de koeien en de geiten melken,” legde Olivier uit. Sophie knikte en volgde hem naar de melkkamer.
De melkerij was gevuld met het geluid van loeiende koeien, die ongeduldig wachtten om gemolken te worden. Olivier toonde Sophie hoe ze de dieren moest melken.
“Op dit moment melken we twee keer per dag. We hebben een tijdje drie keer geprobeerd, maar dat was zowel voor ons als voor de dieren te belastend. Ze kregen ontstoken uiers en dat is echt geen pretje. Kom, nu is het jouw beurt.”
Sophie zette zich op het krukje en plaatste aarzelend haar duim en wijsvinger rond de speen van de koe. Olivier legde geruststellend een hand op haar schouder en herhaalde geduldig dat ze zacht en toch stevig moest knijpen. Sophie probeerde het, maar het duurde even voordat ze de juiste techniek te pakken had. Ze slaakte een zucht van opluchting toen de melk eindelijk begon te stromen.
Na de melkronde moesten de melkkannen naar de verwerkingsruimte worden gebracht. Sophie tilde een zware kan op en struikelde bijna over haar eigen voeten.
“Pas op!” riep Olivier, terwijl hij Sophie hielp haar evenwicht te bewaren.
“Sorry”, mompelde Sophie verlegen. Opnieuw die geur van patchoeli, die in zijn kleren hing. Onbewust ademde ze eens diep in en uit.
“Geen probleem,” zei Olivier en hij wreef haar bemoedigend over de rug.
De rest van de ochtend bestond uit het melken van de geiten, het voederen van de dieren en het schoonmaken van de stallen en weides. Sophie sloot per ongeluk een poort niet goed af, waardoor een geitje wist te ontsnappen. Ze probeerde erachteraan te rennen, maar haar enkel stribbelde meteen tegen. Gelukkig had Max, de bordercollie van de familie, snel in de gaten wat er aan de hand was. Hij onderschepte het dartelende geitje en leidde het terug naar de weide.
Olivier schoot in de lach toen hij het tafereel zag. “Je moet toch nog wat praktijkervaring opdoen”, zei hij plagerig.
Rond het middaguur namen ze een korte pauze voor de lunch. Oliviers vrouw Claire en haar zus Madeleine zetten knapperig vers brood en een aantal kazen en tapenaden op tafel. De vier kinderen wierpen zich als uitgehongerde leeuwen op al dat lekkers en stelden honderduit vragen aan Sophie, die met veel enthousiasme probeerde iedereen wat aandacht te geven. Claire daarentegen hield zich op de vlakte en bleef, in tegenstelling tot haar zus, Sophie vousvoyeren. Het kwam op Sophie over als een verplicht nummertje. Ze besloot het later die dag met Olivier te bespreken.
De pauze was naar Sophies gevoel te kort, maar ze was naar de kaasboerderij gekomen om te werken en dat zou ze dus ook doen. Olivier legde uit hoe de melk werd verwerkt tot kaas. Hij liet Sophie helpen met het roeren van de melk en het toevoegen van het stremsel. Toen het tijd was om de kazen te vormen, ging het weer mis. Sophie liet per ongeluk een grote vorm vallen, waardoor de nog vloeibare kaas over de vloer stroomde.
“Oh god, ik ben een waardeloze hulp”, riep Sophie uit.
Olivier stak haar lachend een emmer en dweil toe. “Geen erg. Iedereen maakt fouten, vooral in het begin.”
“Mja,” reageerde Sophie beteuterd, “ik doe anders echt mijn best. Als je dit aan je vrouw vertelt, zal ze helemaal denken dat ik een idioot ben. En ze moet me nu al niet.”
“Denk je dat?” Olivier keek haar vragend aan.
“Is dat dan niet duidelijk? Ze sprak vanmiddag amper tegen me en gedroeg zich erg afstandelijk. Ik voelde me een indringster, terwijl ik jullie toch alleen maar probeer te helpen?”
“Rustig nu maar”, suste Olivier. Hij zette de emmer en dweil aan de kant en sloeg zijn armen om Sophie. “Claire… heeft het moeilijk. Ze is boos op zichzelf omdat zij heeft aangedrongen op een vierde kind. En laat dat nu net Suzanne zijn, die letterlijk en figuurlijk voor slapeloze nachten zorgt. Suzanne heeft een ander bioritme dan de rest van de familie en heeft bovendien weinig slaap nodig.”
Sophie wrong zich uit Oliviers omhelzing. “Dat moet hels zijn.”
Hij knikte. “We zijn allemaal moe. Een onderbroken nacht, één maar. Meer vragen we niet.”
“En wat als...”, Sophie pauzeerde even. Ze wist dat ze spijt zou krijgen van haar aanbod. Soms was ze nét iets te impulsief. “Wat als ik Suzanne vanavond meeneem naar de gîte en haar bij mij laat logeren? Ik ben morgenvroeg op tijd terug om voor de anderen te zorgen, zodat jij en Claire kunnen uitslapen.”
“Wil je dat echt doen?” vroeg Olivier verbaasd.
“Reken maar van yes”, knikte Sophie vastberaden.