De volgende ochtend kreunde Jana toen ze uit bed stapte. Haar hele lichaam voelde alsof het onder een bulldozer was doorgerold. Haar benen, rug en zelfs haar armen protesteerden bij de kleinste beweging. Ze wankelde naar beneden, waar ze grinnikend werd begroet door haar schoonbroer.
“Goedemorgen, atleet,” zei Leif vanachter zijn kop koffie. Zijn grijns maakte duidelijk dat Laura hem uitgebreid over hun avonturen van de vorige avond had verteld.
“Hoe voel je je na die epische tocht van gisteren?”
Jana zuchtte en rolde met haar ogen.
“Alsof ik door een kudde rendieren ben vertrapt,” mompelde ze. “Waarom zei niemand dat langlaufen dodelijk kan zijn?”
Leif zette zijn koffie neer.
“Enkel de eerste keer. Tegen de tijd dat je weer naar huis vertrekt, ski je net zo goed als Laura. Of toch bijna,” voegde hij er plagerig aan toe. “Heeft ze je niet verteld dat zij de allereerste keer ook meer tegen de vlakte ging dan dat ze vooruitkwam?”
“Nee, dat heeft ze lekker verzwegen.”
“Wel, het was bijna het einde van onze relatie. Zo zie je maar weer.”
Nadat ze zich warm had aangekleed, besloot Jana om Hedda Møller eindelijk het verplichte bezoekje te brengen. Deels om haar stramme benen los te gooien, maar ook omdat ze een trui voor Serge wilde kopen. Jana gaf zichzelf een standje omdat ze het YouTube-kanaal van Hedda en Tuva nog niet had opgezocht. Het was een nalatigheid die ze zich als journaliste eigenlijk niet kon veroorloven.
Ze was vergeten aan Leif te vragen waar Hedda precies woonde, maar herinnerde zich dat het in de buurt van de kerk was. Met de gebreide kerstversiering achter het raam was het niet moeilijk om het juiste adres te vinden.
“Goedemorgen!”
Tuva begroette Jana hartelijk en nodigde haar uit om haar jas en schoenen achter te laten in het halletje. Samen liepen ze verder naar de woonkamer, waar Hedda in een stoel naast het raam zat te breien.
“De toeriste,” stelde Hedda vast. “Als je traag en duidelijk spreekt, versta ik je Engels wel. Ga zitten. Koffie?”
“Ja, graag.”
Jana liet zich voorzichtig in de stoel tegenover Hedda zakken. De korte wandeling had niets veranderd aan haar stijfheid.
“Wat brengt je hier?” vroeg Tuva, die met een dienblad met drie mokken dampende koffie en een bord vol koekjes uit de keuken kwam.
“Hedda’s truien. Ik wil er graag eentje laten maken voor mijn man.”
“Een trui voor je man, zeg je? Wil je iets dat hem warm houdt of gewoon mooi?”
Jana grinnikte bij de gedachte dat een trui erin zou slagen iemand mooi te houden. Maar ze was al lang blij dat Hedda een aardig mondje Engels sprak.
“Bij ons, in België, is het zelden echt koud. Ik wil vooral een trui die herinnert aan deze plek. Iets lokaals en handgemaakt.”
“Slow fashion,” beaamde Tuva.
“Old fashioned,” verbeterde Hedda haar kleindochter. “Niets mis mee, al hoor je het tegenwoordig niet vaak meer. Alles moet snel, alles moet goedkoop.”
“Dat is precies waarom ik naar u kwam. Ik wil iets dat met zorg en tijd is gemaakt.”
Hedda glimlachte zachtjes en legde haar breiwerk even neer.
“Dat is het mooie aan breien. Je kunt niets overhaasten, want dan gaat het fout. En dat is precies hoe alles zou moeten zijn. Het leven is zo gehaast. Niemand heeft nog geduld.”
Jana knikte en nam een slok van haar koffie. Haar eigen geduld werd hier flink op de proef gesteld. Ze had gehoopt de trui te kunnen kopen of bestellen en klaar te zijn. Alweer verkeerd ingeschat.
“Ja,” zei Hedda terwijl ze weer begon te breien. “Dat is het probleem met de mensen van nu. Ze hebben geen tijd meer om stil te staan. Geen tijd om te wachten. Maar je kunt geen mooie trui maken zonder tijd en zonder aandacht.”
Tuva merkte Jana’s ongeduld en kwam tussenbeide.
“Blijf je nog lang in Vikøyri, of is het de bedoeling dat oma de trui opstuurt?”
“Ik vlieg na Kerstmis terug. Het lijkt me onmogelijk om op die korte tijd nog een trui te breien.”
Jana keek vragend naar Hedda, die met haar hoofd knikte alsof ze inwendig zat te rekenen.
“Als je garen kiest dat ik in huis heb, begin ik er meteen aan. Dit project kan wel even wachten. En als je man niet het formaat van een olifant heeft, dan komt het wel in orde.”
Zaterdag 7 december 2024