De ochtend na het sfeervolle Luciafeest werd er laat ontbeten. De winkel zou die dag pas in de namiddag opengaan, waardoor er eindelijk tijd was om met z'n allen rustig aan tafel te zitten. Jana schonk een kop koffie in en keek nieuwsgierig rond.
“Gaan jullie eigenlijk naar de middernachtsmis met Kerst?” vroeg ze. “Niet dat ik zo gelovig ben, maar na het feest gisteravond kan ik me voorstellen dat zo’n nachtelijke dienst een hele belevenis is.”
Aksel, die half afwezig met zijn telefoon bezig was, keek op en grinnikte. “Middernachtsmis? Dan moeten Amalie en ik allang in bed liggen!” Hij knipoogde naar Laura voordat hij op serieuze toon verder ging: “Maar er is wel een kerkdienst in de namiddag.”
Jana keek verbaasd. “Dus geen nachtelijke traditie?”
“Precies,” bevestigde Aksel.
Er viel een korte stilte terwijl Jana haar gedachten ordende. Uiteindelijk vroeg ze: “Iets anders, trouwens… Het viel me meteen op toen ik hier aankwam: overal brandt sfeervolle kerstverlichting, maar ik heb nergens een kerstboom gezien. Is dat een ecologische keuze of zoiets? Bij ons staat die meestal al rond het eerste adventsweekend.”
Amalie schoot in de lach.
“Nee hoor, dat is het niet. Het is gewoon veel te vroeg. Wij zetten de boom pas op Lille Julaften, de avond vóór Kerstavond. Dan brengen we hem de kamer in en versieren we hem met de familie erbij.”
Aksel, zonder op te kijken van zijn telefoon, voegde eraan toe: “En dat doen we al jaren met dezelfde ouderwetse versiering.”
Hij keek deze keer niet naar zijn moeder, zodat hij haar afkeurende blik niet zag.
“Dus eigenlijk begint het feest de drieëntwintigste?” vroeg Jana, die het allemaal probeerde te plaatsen.
“Hmm, een beetje,” gaf Laura toe. “Meestal zetten we dan ook de peperkoekenhuisjes in elkaar. We bakken de onderdelen een paar dagen van tevoren zodat ze goed kunnen uitharden. Op Lille Julaften eten we dan ook rommegrøt of risengrynsgrøt – een dikke pap met kaneel en suiker.”
“Maar op kerstavond halen we het beste eten pas echt boven,” voegde Leif er onverstoord aan toe. “Vergiftigde vis, schapenvlees zo taai als leer, een berg leverworst en als het echt feestelijk moet, nog een beetje zure kool erbij.”
Jana stak haar handen afwerend omhoog.
“Dat klinkt alsof ik me mentaal moet voorbereiden! Hopelijk kan mijn maag dit Noorse festijn aan.”
“Ach,” zei Leif met een glimlach, “het hoort bij de traditie. En na kerstavond eten we juist heel eenvoudig. Tijdens de week tussen kerst en oudjaar gebeurt er eigenlijk niet zoveel; het is een tijd van rust.”
“Dus geen grote familiefeesten?” informeerde Jana nieuwsgierig bij Leif.
“Mijn ouders komen begin januari een weekje logeren,” antwoordde hij. “Normaal gesproken was het onze beurt om naar Tromsø te reizen, maar door de afwezigheid van Ellinor lukt dat dit jaar niet.”
“Arne en Ingrid reizen daarna door naar Leifs zus Sigrid, in Bergen,” vervolgde Laura. “Zij opent eind januari een nieuwe tentoonstelling, en ze willen daar absoluut bij zijn.”
“Oh, en de zus die jullie destijds heeft gekoppeld?” vroeg Jana met een glimlach.
“Astrid,” zei Laura met een nostalgische glimlach. “Astrid werkt nu in Gambella, Ethiopië, waar ze basisgezondheidszorg biedt aan vluchtelingen uit Zuid-Soedan. In maart keert ze terug naar Noorwegen.”
Plots keek Aksel op van het tekstgesprek dat hij al een hele tijd voerde.
“Voor ik het vergeet, lieve tante,” hij helde opzij en liet zijn arm demonstratief om haar heen glijden, “cadeautjes doen we ook op kerstavond. Het cadeau van Amalie en mezelf is meestal dat we ons die dag piekfijn gedragen.”
“Maar jullie verwachten iets meer substantieels in ruil?”
“Wat dacht je? We zijn tenslotte tieners.”
Jana knikte en bedacht dat ze nog iets meer dan een week had om dat in orde te brengen.
Zaterdag 14 december 2024