“Dus jij bent de zus van Laura? Kom binnen, kom binnen.”
De oude man wees in de richting van de woonkamer, draaide zich om en wandelde voor haar uit.
“Wees maar niet bang, je hebt tijd. Laura blijft ook altijd voor een praatje.”
Jana zuchtte, iets luider dan bedoeld, trok haar schoenen uit en volgde de man. Dit was haar vierde klant deze middag, en overal was het scenario hetzelfde. Toen Laura haar vroeg te helpen met het leveren van de maaltijden aan huis, had Jana zich een baan als koerier voorgesteld. Ze had beter moeten weten toen Laura haar alleen het eten voor de eerste klant meegaf.
“Daarna kom je maar terug voor de volgende. De meeste mensen spreken op de een of andere manier wel een mondje Engels. Ik heb hen al verwittigd dat mijn zus komt.”
“En dat terwijl je me nog moest vragen?”
“Hmmm ja, een formaliteitje.”
En nu was ze dus bij Eino Mørk, die zijn maaltijd had aangenomen en het leeggoed van de vorige dag in de gang had klaargezet.
“Koffie?”
Hij stak uitnodigend een thermos door het deurgat van de keuken.
“Liever een glas water. Ik heb al meer dan genoeg koffie gehad vandaag.”
“Zeker, zeker. Je zus wisselt ook graag af. Blijf je lang?”
Eino merkte Jana’s verwarring.
“Nee, ik bedoel niet hier, bij mij. Maar in Noorwegen.”
“Ah. Tot na kerst. Dan vlieg ik weer naar huis. Mijn man is momenteel ook in het buitenland voor zijn werk, maar nieuwjaar vieren we graag samen.”
“Een paar weken dus. Ja, zo is het bij mij ook begonnen.”
Hij zette Jana’s glas op tafel en nam plaats in de overgebleven fauteuil, die duidelijk zijn vaste zetel was.
“U bent niet van hier?”
“Klinkt Eino Mørk dan Noors? Ja, voor jou vermoedelijk wel.”
Er verschenen pretlichtjes in zijn ogen.
“Mijn vader was een Deen, mijn moeder een Finse. Ik heb mijn hele leven in Finland gewoond en gewerkt. Enkele jaren geleden ben ik naar Noorwegen verhuisd.”
“En hoe kwam u in Vikøyri terecht?”
“Je doet wel heel weinig moeite om te verhullen dat je het hier maar niets vindt, meisje. Je woont in de stad, is het niet?”
Jana knikte. Eino had gelijk. Ze begreep niet wat Laura zo charmant vond aan het leven in Vikøyri.
“Ik kwam op bezoek bij Lars, Lars Solheim. De meubelmaker. Heb je hem al ontmoet? Nee, dat zal wel niet. Die kookt zelf en leeft nogal teruggetrokken. In elk geval: ik leerde Lars jaren geleden kennen, toen ik nog in Rovaniemi werkte. Er ontstond al snel een mooie vriendschap tussen ons en onze gezinnen. Toen het mijne uiteenviel, stortte ik me op mijn werk en had ik nog weinig tijd om vriendschappen te onderhouden. Gelukkig heb ik dat ondertussen weer kunnen rechtzetten.”
“Dus u kwam op bezoek?” probeerde Jana de draad weer op te pikken.
“Ja, inderdaad. Een paar jaar geleden. Ik voelde me hier meteen thuis. In Vikøyri heb je nog een gemeenschap, weet je. In Rovaniemi moest ik gezelligheid uitstralen, al voelde ik me vaak heel erg alleen. Hier is het anders.”
Rovaniemi. Het woord zei Jana iets, maar ze kon er de vinger niet op leggen. Ze kon het aan Eino vragen, maar was bang dat de man aan een volgende monoloog zou beginnen. In plaats daarvan dronk ze haar glas leeg en stond op.
“De rest zal voor later zijn. Ik moet nog een paar leveringen doen en ben er zeker van dat de andere mensen hun eten ook graag op tijd willen krijgen.”
Eino keek haar goedmoedig aan.
“Ja, natuurlijk,” zei hij. “Doe de groeten aan je zus. En vraag haar om je de oude foto’s te laten zien.”
“Oude foto’s?”
“Dàt moet je dus aan je zus vragen. Vooruit, drukke dame, maak je programma maar af. Trek de deur achter je dicht en tot de volgende keer.”
De man sloot ostentatief zijn ogen en liet zich onderuit zakken in zijn zetel. Jana besloot hoofdschuddend dat hij de meest bizarre persoon was die ze in lange tijd had ontmoet.
Woensdag 4 december 2024