Jana stapte de keuken van de domineeswoning binnen en werd meteen begroet door de geur van boter en kardemom. Op het aanrecht waren al alle ingrediënten netjes uitgestald. Terwijl Jana haar jas ophing, kwam Oda Vik de keuken in. Ze droeg een gebloemde schort en haar wangen waren nog roze van de kou buiten.
"Welkom, Jana! Kom erin. Klaar om wat magische lussekatter te maken?" vroeg de dominee opgewekt.
Jana lachte nerveus. "Ik zal mijn best doen, maar ik ben bang dat ik meer chaos dan broodjes ga produceren."
Oda wuifde haar bekommerissen weg. "Ach, geen zorgen. Het is helemaal niet moeilijk. We doen alles stap voor stap, en ik help je."
Net op dat moment zwaaide de deur opnieuw open en stapte Ingrid Dahl binnen. Ze had een grote tas bij zich en haar laarzen waren nog bedekt met sneeuw. "Goedemorgen, dames!" zei ze energiek. "Ik hoorde dat er hier gebakken werd, en dat kan ik natuurlijk niet missen."
Oda stelde haar voor. "Jana, dit is Ingrid Dahl, de vrouw van Torvald, onze boer. Ze werkt mee op de boerderij en maakt de hoeveproducten die in Laura's winkel worden verkocht. Maar Ingrid doet nog veel meer. Vertel het zelf maar."
"Dat klopt," zei ze terwijl ze haar jas ophing. "Ik organiseer kampen voor scholen, waar kinderen leren hoe ze in de natuur kunnen overleven. We krijgen groepen uit Vikøyri, Smøyen en zelfs Fjordviknes. Het is fantastisch om te zien hoe het zelfvertrouwen van de kinderen groeit terwijl ze leren vuur maken of een eenvoudige hut bouwen." Ze grinnikte. "Maar geloof me, soms zijn ze net kleine geiten die de hele tijd rondklimmen. Of varkens, die niets liever doen dan rollen in de modder."
"Dat klinkt geweldig," zei Jana oprecht geïnteresseerd. "En vermoeiend!"
"Het houdt me in vorm." Ingrid Dahl liep naar het aanrecht en trok een blaadje papier uit haar tas. "Hier is het recept, maar ik ben vergeten het naar het Nederlands te vertalen. Sorry daarvoor!"
Jana pakte het recept aan en keek ernaar.
"Geen probleem, ik kan het meeste wel lezen. Maar wat betekent... eh, dit?" vroeg ze, wijzend naar een onuitspreekbaar woord.
"Gjær? Dat betekent gist. Het zorgt ervoor dat het deeg rijst. Heel belangrijk!"
Ingrid Dahl knoopte een schort om en gaf Jana een bemoedigende knik.
Jana pakte de zak met bloem, maar op de een of andere manier glipte die uit haar handen. De zak viel en witte wolk steeg op, waarbij Jana volledig onder het witte spul kwam te zitten. Ze stond verstijfd, terwijl haar koksmaatjes elkaar een blik toewierpen.
"Nou, ik denk dat jij een heel nieuw soort lussekatter hebt uitgevonden!"
De dominee legde geruststellend haar hand op Jana’s arm.
"Geen drama, Jana. Dit is gewoon deel van het bakplezier."
Ze hielpen haar snel om het meeste meel van haar af te kloppen, waarna Oda Vik uitlegde hoe ze te werk zouden gaan.
"We beginnen met de saffraan. Die laten we weken in een beetje warme melk om de smaak los te maken. Ondertussen verwarmen we de rest van de melk met boter, zodat het lauw is. Te heet is niet goed, want dan werkt de gist niet meer."
"Dat klinkt logisch," zei Jana, terwijl ze geconcentreerd luisterde.
"Daarna mengen we bloem, suiker en de gist in een grote kom. Daar voegen we de melk met saffraan aan toe, en we kneden het tot een soepel deeg. Daarna moet het rijzen, minstens een uur. Als het verdubbeld is, maken we kleine rolletjes en vormen die in een S-vorm. Rozijnen erop, en dan bakken we ze in de oven."
"Ook dat klinkt helemaal niet zo moeilijk," gaf Jana toe.
"Dat is het ook niet."
De dominee zette een kom op het aanrecht en begon het meel af te meten. Terwijl ze bezig waren, kwam het gesprek op andere onderwerpen.
"Eigenlijk wilde ik kunstgeschiedenis studeren. Ik was altijd gefascineerd door oude schilderijen en beeldhouwwerken. Maar na een jaar studeren besefte ik dat het niet mijn pad was. Ik wilde iets doen waarmee ik mensen direct kon helpen."
"En daarom werd je dominee?" vroeg Jana.
"Ik begon in een grote stad, maar ik merkte al snel dat ik me daar niet thuis voelde. Het was allemaal te onpersoonlijk. Kleine gemeenschappen, zoals hier in Vikøyri, zijn veel meer mijn ding. Je kent iedereen, en iedereen kent jou. Het voelt als een grote familie."
Jana knikte, al had ze weinig zin om alweer een gesprek te voeren over de charmes van Vikøyri. In plaats daarvan focuste ze zich op haar broodjes en liet ze het gesprek doodbloeden.
Donderdag 12 december 2024