Ze stonden met een klein groepje in het kleine zaaltje naast... ja, wat was het eigenlijk? Een boekhandel? Een bibliotheek? Een uitdragerij? In elk geval iets waar boeken verkocht en gelezen konden worden en waar bovendien een koffiehoek was. Alsof de inwoners van Vikøyri door al die zaken te combineren wilden aantonen dat het toch een hippe plek was. En nu dus die yoga.
Jana schoof wiebelend haar linkervoet opzij, waarbij ze erop lette niet te hard met haar armen te zwaaien. Voor haar stond een vrouw die zeker twee keer zo oud was als zij, maar veel minder moeite met de oefeningen leek te hebben. Die kwam vast wekelijks. Laura had gezegd dat ze zelf ook regelmatig probeerde te gaan, net zoals Leif. Laura deed het om rust te vinden; Leif om flexibel te blijven.
De yogalerares, een jonge vrouw die ongetwijfeld zelf de meest uitdagende houdingen aankon, kwam naast Jana staan en knikte haar bemoedigend toe. Ze legde een hand op Jana’s rug en corrigeerde haar houding.
“Og puste ut,” zei ze, terwijl ze zelf overdreven hard uitademde.
Jana besefte dat ze haar adem had ingehouden zodra de vrouw in haar buurt kwam. Ze hield niet van fysiek contact. Had dat mens trouwens niet eerst moeten vragen of ze haar mocht aanraken?
Blijkbaar was dat het einde van de les. Of toch niet? De meeste deelnemers legden zich op hun matje, al dan niet met een dekentje over zich heen. Jana fronste haar wenkbrauwen en besloot dat het tijd was voor een koffie. Ze rolde haar matje op, trok haar sneakers aan en liep naar de koffiehoek, waar ze een mok in de automaat zette en op de cappuccino-knop drukte. Het duurde niet lang voordat een shot espresso in haar mok werd gespoten, gevolgd door een flinke portie melkschuim.
“Je had geen zin in de savasana?”
Een jonge, blonde vrouw met een prachtige trui nam eveneens een mok uit de kast, maar vulde die met warm water en een theezakje.
“Ik ben Tuva. Tuva Haugen. Aangenaam.”
Ze stak haar hand uit, waarop Jana haar toeknikte en proostte met haar koffie.
“Jana Claerhout, de zus van Laura. Maar dat wist je waarschijnlijk al.”
“Inderdaad. Maar we zijn allebei toerist hier. Ik verblijf een tijdje bij mijn grootmoeder. Ze voelt zich wat alleen nu mijn grootvader is overleden.”
Jana realiseerde zich dat ze de komende weken nog veel small talk zou moeten voeren. Ze forceerde een professionele glimlach.
“Ah?”
“Het was niet onverwacht. Hij was al een hele tijd ziek.”
“Woon je in de buurt? Of heb je vrij genomen van je werk?”
Tuva glimlachte en schudde haar hoofd.
“Ik woon eigenlijk in Oslo, maar ben freelance copywriter. Alles gebeurt online.”
Haar Engels was erg goed, met die typische sterke s-klank erin.
“En sinds een paar weken zijn oma en ik actief op sociale media. We zitten op YouTube en TikTok en posten filmpjes over breien. Oma heeft deze trui trouwens zelf gemaakt.”
Tuva legde haar hand op het kledingstuk en was duidelijk trots op het werk van haar grootmoeder. Terecht, vond Jana. Daar moest heel wat tijd in zijn gekropen.
“Hij is prachtig,” beaamde ze waarderend.
“Als je er eentje wilt, moet je maar eens langskomen. Hedda heeft nog een aantal stuks op voorraad. Maar ze kan er ook eentje op maat voor je maken.”
De deuren van het zaaltje werden geopend en het lenige, oude vrouwtje kwam als eerste naar buiten. Tuva zwaaide naar haar en schonk een glas water in, dat ze aan haar grootmoeder gaf. Ze sprak een paar zinnen in het Noors en richtte zich toen weer tot Jana.
“We kunnen helaas niet blijven napraten vandaag. Kom zeker een keertje langs om verder kennis te maken. Hedda woont in het huis naast de kerk. Je kunt het niet missen; er hangt gebreide kerstversiering voor het raam.”
Jana knikte beleefd, al voelde ze er weinig voor om daadwerkelijk bij Tuva en Hedda op bezoek te gaan. Handwerken zei haar niets en ze zou wel een trui van Laura lenen als het nodig was.
Dinsdag 3 december 2024